Ya Rabbi ve Ya İlahi! Bizi bu çöllerde mahvettirme.

"Ey bizi nimetleriyle perverde eden sultanımız!
Bize gösterdiğin nümunelerin ve gölgelerin asıllarını, menba'larını göster.
Ve bizi makarr-ı saltanatına celbet.

Bizi bu çöllerde mahvettirme.

Bizi huzuruna al. Bize merhamet et. Burada bize tattırdığın leziz nimetlerini orada yedir.

Bizi zeval ve teb'îd ile tazib etme.

Sana müştak ve müteşekkir şu muti raiyetini başı boş bırakıp i'dam etme." diyor
ve pek çok yalvarıyor. Sen de işitiyorsun.

Acaba bu kadar şefkatli ve kudretli bir padişah, hiç mümkün müdür ki;
en edna bir adamın
en edna bir meramını ehemmiyetle yerine getirsin,
en sevgili bir yaver-i ekreminin
en güzel bir maksudunu yerine getirmesin?
Halbuki o sevgilinin maksudu, umumun da maksududur.
Hem padişahın marzîsi, hem merhamet ve adaletinin muktezasıdır.
Hem ona rahattır, ağır değil.
Bu misafirhanelerdeki muvakkat nüzhetgâhlar kadar ağır gelmez.
Madem nümunelerini göstermek için beş-altı gün seyrangâhlara bu kadar masraf ediyor, bu memleketi kurdu.
Elbette hakikî hazinelerini, kemalâtını, hünerlerini makarr-ı saltanatında
öyle bir tarzda gösterecek,
öyle seyrangâhlar açacak ki, akılları hayrette bırakacak.

Demek bu meydan-ı imtihanda olanlar, başı boş değiller;
saadet sarayları ve zindanlar onları bekliyorlar...
(Sözler - 52)

Bak, hem öyle beka gibi bir hacet-i âmme için dua ediyor ki;

değil ehl-i Arz,
belki ehl-i semavat,
belki bütün mevcudat niyazına iştirak edip lisan-ı hal ile:
"Oh, evet yâ Rabbena! Ver, duasını kabul et. Biz de istiyoruz." diyorlar.
(Sözler - 71)

"Şu acib âlemin elbette bir müdebbiri ve şu muntazam memleketin bir mâliki,
şu mükemmel şehrin bir sahibi,
şu musanna sarayın bir ustası vardır.
Biz çalışmalıyız, onu tanımalıyız. Çünki anlaşılıyor ki,
bizi buraya getiren odur.
Onu tanımazsa kim bize meded verecek?
Dillerini bilmediğimiz ve onlar bizi dinlemedikleri şu âciz mahluklardan ne bekleyebiliriz?
(Sözler - 280)


Ya rabbi sana senin layık olduğun şekilde ubudiyet edemedik bizi afvet!